[EDITORIAL] Οικολογικά βιβλία στα σχολεία – Γράφει ο Παύλος Νεοφύτου

Πρόσφατα ένας φίλος μού πρότεινε να διαβάσω οπωσδήποτε το βιβλίο του γνωστού Χιλιανού συγγραφέα Λούις Σεπούλβεδα “Ο κόσμος του τέλους του κόσμου”. Ένα μυθιστόρημα γροθιά στο στομάχι για τον κίνδυνο αφανισμού που επισκιάζει είδη της θαλάσσιας ζωής, λόγω της ανθρώπινης απληστίας, όπως πάντοτε.

Γιατί άραγε, σκέφτηκα, τέτοιας κλάσης «οικολογικά» μυθιστορήματα να μην εισάγονται, είτε αυτοτελώς είτε σε αποσπάσματα, στα αναλυτικά προγράμματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος; Δεν μπορούν να εισαχθούν νέα κείμενα, όπως αυτά που αφορούν το περιβάλλον, την ίδια ώρα, που για παράδειγμα οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου διδάσκονται για να παρακαθίσουν στις παγκύπριες εξετάσεις τα ίδια ακριβώς λογοτεχνικά κείμενα που διδάσκονταν οι μαθητές πριν από 15 χρόνια.

Δηλαδή για τους «ειδήμονες» εκεί στο Υπουργείο Παιδείας οι κοινωνίες δεν εξελίσσονται, όπως μαζί τους και οι στόχοι και τα προβλήματα που τις απασχολούν; Γιατί τόσο άκαμπτη και απολιθωμένη η προσέγγιση του Υπουργείου σε αυτό το ζήτημα; Σύγχρονα θέματα, ανάμεσα τους οπωσδήποτε και περιβαλλοντικά, πότε θα εισαχθούν επιτέλους, προκειμένου να καλλιεργηθούν εκείνες οι ευαισθησίες που θα είναι ικανές να ορθώνονται στο μέλλον – για το παρόν ξεχάστε το – τροχοπέδη ακόμη και απέναντι στον πειρασμό των οικονομικών οφελών από την καταδίκη του περιβάλλοντος; Γιατί ναι, ακόμη και ένα βιβλίο μπορεί να σταθεί ικανό να σημαδέψει και να σταθεί φάρος στις ζωές μας, ενώ συντελείται αυτό που έχει συμπυκνώσει τόσο υπέροχα ο σολωμικός στίχος: «άστραψε φως και γνώρισε ο νιος τον εαυτό του»!