Για τα αμπελοπούλια, βαράτε τους «γάιδαρους» και όχι τα σαμάρια, κύριοι – Του Κυριάκου Αντρέου

Η κοπή δέντρων, είτε αυτά είναι ακακίες είτε άλλο είδος, δεν βρίσκει και δεν πρέπει να βρίσκει σύμφωνο κανένα περιβαλλοντικό κίνημα υπό την έννοια ότι τα δέντρα αποτελούν πνεύμονες πρασίνου ενώ έχουν και πολλές άλλες ευεργετικές ιδιότητες για το περιβάλλον. Αν για κάποια είδη, όπως η ακακία που θεωρείται εισβλητικό φυτό, χρειάζεται διαχείριση σε κάποιες περιοχές είναι ένα, αλλά οι Βρεττανοί που ουσιαστικά φιλοξενούνται στη γη μας να τις κόβουν κατά εκατοντάδες είναι άλλο. Και ας μην κρύβονται πίσω από τα αμπελοπούλια, γιατί το πεδίο βολής είναι ο στόχος τους. Δεν επιλύεις ένα περιβαλλοντικό πρόβλημα δημιουργώντας άλλο. Αν πράγματι οι Βρετανοί αυτό που θέλουν είναι να πατάξουν τη λαθροθηρία θα μπορούσαν να αυξήσουν τις περιπολίες τους, να προβούν σε καταγγελίες, να έρθουν σε συνεργασία με τις κυπριακές αρχές και το πρόβλημα να επιλυθεί στη ρίζα του. Αυτή είναι βεβαίως η μια πτυχή στο όλο θέμα που προέκυψε. Η άλλη είναι η συμπεριφορά των κατοίκων της περιοχής. Μακάρι να είχε έρθει εκείνη η μέρα που πολίτες θα ξεσηκώνονται μες στα μαύρα μεσάνυχτα, θα αφήνουν κρεβάτι και καναπέ και θα μαζεύονται μέσα σε λίγα λεπτά, όπως έγινε στην Ξυλοφάγου τα χαράματα της Πέμπτης, για να σώσουν δέντρα από κοπή. Μακάρι να ερχόταν. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη στην περίπτωση κοπής δέντρων στη Λεωφόρο Ακαδημίας, στην Κυριάκου Μάτση, για τα όσα προωθούνται στον Ακάμα και για πολλά, πάρα πολλά περιβαλλοντικά ζητήματα που οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, της Πράσινης Ασπίδας συμπεριλαμβανομένης, και από τις λίγες, μένουν μόνες να σχηματίζουν ανθρώπινες αλυσίδες. Εδώ έγιναν ολόκληρα κουρέματα, σπίτια έκλεισαν, πολλοί ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και δεν έσπασε μύτη. Πώς ξαφνικά η κοπή ακακίων δημιούργησε τέτοιο ισχυρό κίνημα στην Ξυλοφάγου που ανάγκασε τους Βρετανους, προς το παρόν, σε υποχώρηση; Ποιον κοροϊδεύουμε; Τούτος ο τόπος δεν είναι των ιδανικών αλλά της μάσας. Και από τα αμπελοπούλια η μάσα, όχι μόνο αυτών που τα τρώνε αλλά ειδικά αυτών που τα πουλάνε στη μαύρη αφορολόγητη αγορά, είναι ύψους εκατομμυρίων ευρώ ετησίως. Ποια ειρήνη, ποια πατρίδα, ποιο περιβάλλον θεωρείται ιδανικό που πρέπει να διαφυλάσσεται σε αυτόν τον τόπο της κατάντιας μπροστά στο κέρδος; Όταν ακόμη και αυτοί που θεσπίζουν νομοθεσίες, τις ψηφίζουν και είναι αρμόδιοι για να τις εφαρμόζουν τα τρώνε και χαιδεύουν την κοιλία τους σε γνωστά στέκια; Τι μέλλον έχει, άραγε, αυτός ο δύσμοιρος τόπος αν ουσιαστικά μας διοικούν οι «αμπελοπουλάδες»; Η κυβέρνηση, η Αστυνομία και το Ταμείο Θήρας θα έπρεπε, το ελάχιστον, να ντρέπονται για την «αδυναμία» τους.