ΦΥΣΙΟΔΡΟΜΙΟ

Περί ορέων και χιόνος

Γράφει ο Μιχάλης Μιχαηλίδης

Πολλοί άνθρωποι ακούμε να λένε «θα πάρω τα βουνά, να ηρεμήσω», και ταυτόχρονα σχεδόν αυτόματα οι σκέψεις τους «τρέχουν» σε λιβάδια καταπράσινα, σε κοιλάδες θαλερές, σε ρυάκια με τρεχούμενα κρυστάλλινα νερά ή ακόμη και σε χιονισμένες απόκρημνες βουνοκορφές.

Αυτή τους η σκέψη πηγάζει από την ανάγκη τους να «ξεφύγουν» από τα άγχη της καθημερινότητας, να απεγκλωβιστούν από τη μιζέρια που διακατέχει τους τουλάχιστον «εσώκλειστους» ανθρώπους των πόλεων-χωνευτηρίων.

Η ύπαρξή μας, όλο μας το «είναι», αναζητάει μια πιο βαθειά ελευθερία, που θα μας δώσει τη δυνατότητα να νιώσουμε και να αφουγκραστούμε τις πραγματικές ανάγκες του εαυτού μας.

Μόνο μέσω της επαφής μας με τη Φύση μπορούμε να εξαγνιστούμε από τα πάθη και τις αδυναμίες μας, από τις δυσκολίες και τα προβλήματά μας. Ξεκινώντας από την αρχή ενός μονοπατιού, και κατά τη διάσχισή του μέσα από δασώδεις περιοχές και άγρια βλάστηση, αρχίζει ένα ονειρικό ταξίδι που έχει να μας διδάξει περισσότερα απ’ ό,τι πιστεύουμε.

Η εξόρμησή μας στην αγκαλιά της Φύσης θα μας «γεμίσει» με εμπειρίες που θα αλλάξουν για πάντα τη ζωή μας, καθώς και τον τρόπο διαβίωσής της. Η ψυχολογία μας θα αναπτερωθεί βλέποντας την ομορφιά της, αλλά και πολλές φορές τη δύναμή της.

Ένα ταξίδι λοιπόν γεμάτο από ανάμεικτα συναισθήματα θαυμασμού και προβληματισμού μας περιμένει σε κάθε λόφο, ρυάκι, βουνό, ποτάμι κάθε φορά που αποφασίζουμε να «τρέξουμε» στην ομορφιά της Φύσης, αναζητώντας την ηρεμία της Ψυχής μας. Από τους πρόποδες και την αρχή του μονοπατιού έως τις παγωμένες βουνοκορφές με την κατάλευκη φορεσιά τους, το χιόνι…

Ο χειμώνας στα όρη είναι πάντοτε μαγευτικός και απολαυστικός για τους ανθρώπους που συνήθισαν στη μονότονη μαυρίλα της καθημερινότητας. Από την ενατένιση μιας χιονισμένης κορυφής μέχρι το κύλημα στο χιόνι απορρέει από μέσα μας μια αίσθηση απίστευτης χαράς κι ελευθερίας.

Κοιτώντας τον ουρανό καθώς χιονίζει, ακούγοντας τον ήχο του χιονιού πάνω στα φύλλα ή περπατώντας πάνω του, νιώθεις ελαφρότερος ψυχικά και σωματικά. Ο αέρας και το λευκό αγαλλιάζουν την Ψυχή σου, εξαλείφοντας κάθε λογής μόχθο και έγνοιες.

Το Φως που αντανακλάται πάνω σου είναι σαν τον καθρέφτη της Ψυχής που καθαρίζει κάθε τι σκοτεινό και αρνητικό από μέσα σου, αφήνοντας μόνο την Αλήθεια και τη Δύναμη που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις στη ζωή σου. Έτσι εξαγνισμένος νιώθεις την υπέρτατη χαρά της πραγματικής ελευθερίας.

Στο τέλος κάθε επίμοχθης προσπάθειας ανταμείβεσαι με κάτι όμορφο, κάτι που άξιζε τον κόπο. Η στιγμή που συντροφεύεις τα σύννεφα τις λιγοστές στιγμές της παρουσίας σου στην κορυφή, είναι η επιβράβευση μιας επιτυχημένης, δύσκολης πορείας, μιας επίπονης μα συνάμα εποικοδομητικής ολοκλήρωσης.

Ατενίζοντας από ψηλά νιώθεις μέσα σου ο υπέρτατος νικητής, ένας γίγαντας έτοιμος να φέρει εις πέρας κάθε δύσκολη αποστολή. Αφήνοντας τους προβληματισμούς σου, αδειάζοντας το μυαλό, φτάνεις στη θέαση της αληθινής ομορφιάς της Ψυχής σου.

Το ταξίδι τελειώνει όταν επιστρέψουμε στην αρχή του μονοπατιού σοφότεροι, περνώντας από όλες τις εικόνες που αποκομίσαμε στην πορεία μας. κρατώντας μέσα μας τη Δύναμη για να βγούμε νικητές φτάνοντας στην κορυφή του δικού μας καθημερινού βουνού.

Ο σεβασμός προς τη Φύση μας μαθαίνει πώς να σεβόμαστε και να αφουγκραζόμαστε τους πάντες και τα πάντα.

Καλές αναβάσεις!