Το δυστύχημα είναι που ξεχάνουμε…

Του Κυριάκου Ανδρέου

Ευτυχώς που υπάρχουν οι μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο και οι εξαγγελίες, δηλώσεις και υποσχέσεις κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων διατηρούνται. Πως μου ήρθε αυτό τώρα; Είναι που κάθε φορά που γίνεται ένα κακό μαζεύονται όλοι όπως τα κοράκια από πάνω του και είναι πάντα έτοιμοι για να δώσουν λύσεις. Πυρκαγιές θέλετε; Δυστυχήματα; Πλημμύρες; Όλοι τοποθετούνται, όλοι εισηγούνται λύσεις, η κυβέρνηση εξαγγέλλει μέτρα. Τάζει ειδικούς και μελέτες. Και τι γίνεται; Μας βρίσκει ξανά το κακό και ξανά μανά οι επιμηθείς. Ξέρετε αλήθεια πως οι κυβερνώντες, και αυτοί και οι προηγούμενοι ποντάρουν στο ότι δεν θυμόμαστε; Στο ότι ξεχνάμε τι μας τάισαν χθες; Δείτε λόγου χάρη την περίπτωση του τραγικού θανάτου της Φραντζή, ύστερα του φονικού του ζεύγους στον Στρόβολο, προχθές της 9χρονης στη Λάρνακα. Όλοι έχουμε κάτι να πούμε, όλοι να κρίνουμε και να επικρίνουμε. Και μετά; Μετά προχωράμε σε άλλη είδηση. Ποιος ρώτησε για το παιδί των φονευθέντων στο Στρόβολο; Που είναι σήμερα ο 13χρονος που σκότωσε την αδερφή του; Το ξανάγραψα σε άλλες περιπτώσεις. Οι αρμόδιοι έμαθαν να μην λένε πολλά. Αφήνουν τον κόσμο να ξεθυμαίνει μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για τους παλαιότερους στον καφενέ και στις μαζώξεις. Μετά ρίχνουν εξαγγελίες. Πετάνε και ένα επίδομα της πλάκας (βλ. το τιμητικό των στρατιωτών το 1974) και ξοφλάνε. Στο μεταξύ στην Πέγεια συνεχίζεται το άτακτο κτίσιμο, στην Κύπρο καταφθάνουν ασυνόδευτα που δεν έχουμε που να τα βάλουμε επειδή κάποιοι ρατσιστές φωνάζουν, οι δρόμοι λαντώνουν με μια μπόρα μισής ώρας, το πολιτικό ζήτημα παραμένει άλυτο και ξανά μανά η συζήτηση για ένταξη ή όχι στο ΝΑΤΟ ή στον προθάλαμό του, τον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη. Πείτε μου δεν είμαστε ένας μεγάλος καφενές; Είμαστε. Και φταίμε γιατί συνεχίζουμε να παραγγέλλουμε τον ίδιο καφέ που φτύνουμε μόλις μας τον φέρουν. Κάθε μέρα. Κάθε μέρα. Φτάνει πια. Τους είδαμε, τους μάθαμε. Πότε επιτέλους θα αρχίσει η αντίδραση στη δράση τους; Πότε θα γίνει κάτι για μας; Για το κοινό καλό; Πότε θα αντιδράσει έστω και ένας αξιωματούχος και να πει «εγώ παραιτούμαι. Δεν αντέχω την ξιμαρισιά». Διότι κύριοι και εσείς που μένετε για να φωνάζετε συνθήματα ενώ αμείβεστε έχετε την ίδια ευθύνη. Γιατί μένετε και δεν φεύγετε για να σοκαριστεί και η κοινή γνώμη; Το «εγώ τα έλεγα», το χορτάσαμε…