Τα σκάνδαλα και η δική μας ευθύνη
Έχουμε ήδη περάσει το κατώφλι της νέας χρονιάς και έχουμε ήδη όλοι ανταλλάξει ευχές, με
την ελπίδα κάτι όντως να αλλάξει αυτή τη φορά. Ξεκινούμε πάλι με την προσδοκία να
οδηγηθούν οι ένοχοι για τα σκάνδαλα ενώπιον της δικαιοσύνης και να τιμωρηθούν, να
εξαλειφθεί η διαφθορά, να γίνουν μεταρρυθμίσεις για το κοινό όφελος κ.λπ. κ.λπ. Μάλιστα,
ενώ μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις βουλευτικές και τις ευρωεκλογές, θα έρθουν και
οι αντίστοιχες υποσχέσεις από τους πολιτικούς. Ολοι, μα όλοι θα δεσμεύονται για πάταξη
του εγκλήματος και της διαφθοράς και οπωσδήποτε για ένα κράτος δικαίου. Και ξέρουμε
πολύ καλά πως, εκτός μερικών εξαιρέσεων, κανείς δεν θα νοιαστεί πραγματικά για τα πιο
πάνω, αφού οι περισσότεροι είναι μέρος του κατεστημένου και άρα βολεύονται με την πιο
πάνω κατάσταση. Αλλωστε, δεν είναι λίγοι όσοι θα υποσχεθούν θέσεις και άλλα οφέλη
στους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους για να αποσπάσουν ψήφους. Έίναι, όπως πολύ καλά
γνωρίζουμε, μια προσφιλής πρακτική των πολιτικών στην Κύπρο εδώ και δεκαετίες. Ποια
είναι όμως η δική μας ευθύνη σε όλο αυτό το σκηνικό; Έμείς οι πολίτες δεν ευθυνόμαστε γι’
αυτή την κατάσταση; Ξέρουμε πολύ καλά ότι ίσως και να φταίμε περισσότερο από τους
πολιτικούς. Από τη στιγμή που μια μερίδα πολιτών ζητά ρουσφέτι από τους υποψηφίους με
αντάλλαγμα την ψήφο της, πάει να πει ότι τα σκάνδαλα γίνονται όχι μόνο με την ανοχή,
αλλά και με τις ευλογίες των πολιτών. Οι οποίοι με τη σειρά τους γίνονται μέρος του
κατεστημένου, το οποίο στη συνέχεια υπηρετούν πιστά από φόβο μην χάσουν τα πολύτιμα
προνόμια. Το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι, όπως αντιλαμβάνεστε, ένας φαύλος κύκλος.
Έπομένως, γιατί περιμένουμε μετά να διερευνηθούν και να εξιχνιαστούν υποθέσεις με
σκάνδαλα; Ποιον συμφέρει; Αν θέλουμε κάποτε να αλλάξει κάτι πραγματικά σε αυτό τον
τόπο πρέπει, επιτέλους, πρώτα να αρχίσουμε από εμάς. Τις αλλαγές, άλλωστε, σε μια
κοινωνία τις ξεκινά πάντα η ίδια η κοινωνία. Δεν πάει ανάποδα το πράγμα. Δεν έγινε ποτέ
καμιά κοινωνική αλλαγή από Πρόεδρο Δημοκρατίας ούτε από πρόεδρο Βουλής. Αν δεν
σταματήσουμε, λοιπόν, να ζητάμε χάρες από τους πολιτικούς και αν δεν πάψουμε να
βαράμε προσοχή μόλις σηκώσουν το τηλέφωνο για να ζητήσουν μια εξυπηρέτηση, αν δεν
σταματήσουμε να θεωρούμε ότι η συναναστροφή μαζί τους ανεβάζει το κοινωνικό μας
στάτους και ίματζ, τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ…
