Θα μπορούσες να μάς περιγράψεις εκείνες τις στιγμές λίγο πριν και πάνω στην κορυφή;
Είναι τόσο μεγάλη η αυτοσυγκέντρωση και η προσήλωσή σου προς τον στόχο και ακόμα και η κούραση σου και η εξάντληση, που δεν σε αφήνουν στην πραγματικότητα να απολαύσεις ή να αντιληφθείς το πού είσαι. Λίγο πριν από την κορυφή αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε για δύο ώρες στα 8760 μέτρα , στην βάση του Hillary Step, όπου επικρατούσε μια ανησυχητική κατάσταση με αναρριχητές που είτε επέστρεφαν από την κορυφή είτε αντιμετώπιζαν προβλήματα για να περάσουν από το σημείο αυτό. Το Hillary Step είναι το τελευταίο εμπόδιο πριν την κορυφή και η διάσχιση του απαιτεί μεγάλη προσοχή. Εκεί είχα πάρει τηλέφωνο τη σύζυγό μου με το δορυφορικό τηλέφωνο και της είπα ότι ήταν πλέον θέμα χρόνου. ”Πες στα παιδιά κάτω στην Κύπρο ότι είμαι λίγο πριν την κορυφή”, της είπα. Τελικά, αν και μείναμε δυο ώρες εκεί, προχωρήσαμε μέσα από άλλες αποστολές προς την κορυφή.
Στην κορυφή είχα συγκεκριμένα πράγματα να κάνω. Και έπρεπε να παραμείνω συγκεντρωμένος ώστε να μην ξεχάσω τίποτα. Ήθελα να αφήσω εκεί ένα αναμνηστικό, ένα φυλακτό. Έπρεπε να βγάλω φωτογραφίες με τα λογότυπα των χορηγών μου, και με τη σημαία της Κύπρου μας. Ήθελα επίσης να πάρω λίγο χιόνι από την κορυφή και να το φέρω πίσω στην Κύπρο μαζί μου. Συνεπώς συγκέντρωση μου ήταν εκεί.
Εντάξει, ανεβαίνεις, πετυχαίνεις το στόχο σου, αλλά ξέρεις, με την εμπειρία που έχεις, ότι υπάρχει και η επιστροφή. Άρα δεν τελειώνουν όλα στην κορυφή. Πρέπει να επιστρέψεις και πρέπει να παραμείνεις συγκεντρωμένος και στην επιστροφή. Το 50% είναι η κορυφή και το άλλο 50% η επιστροφή. Στην επιστροφή συνήθως συμβαίνουν τα ατυχήματα και είναι εκεί που χάνεις τη ζωή σου, διότι είσαι πιο χαλαρός, είσαι εξαντλημένος, διότι πιστεύεις ότι τελείωσαν όλα εκεί πάνω και απλά τώρα απομένει ένα περίπατος πίσω. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.
Για πόσο χρονικό διάστημα παρέμεινες στην κορυφή;
Παρέμεινα για πέντε-δέκα λεπτά το πολύ, αφού φυσούσε δυνατός άνεμος και οι συνθήκες εκείνη την ημέρα δεν ήταν οι ιδανικές για κορυφή.
Μπορείς να θυμηθείς κάποιες σκέψεις που έκανες εκεί πάνω;
Δεν είχα την πολυτέλεια να σκεφτώ πολλά πράγματα στην κορυφή. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν τον γιο μου που αναμενόταν να γεννηθεί στις 29 του Μάη και είπα ”Γιώργο, πάμε πίσω τώρα! Πρέπει να παραμείνεις δυνατός και να επιστρέψεις με ασφάλεια στο Base Camp (Η βάση κατασκήνωσης από την οποία ξεκινούν όλες οι αποστολές για να ανέβουν στο Έβερεστ), και να προλάβεις να είσαι πίσω για τη γέννηση του γιου σου!” Αυτό ήταν το πιο σημαντικό για μένα.
Ποιες δυσκολίες είχες να αντιμετωπίσεις;
Οι αποφάσεις σου στο βουνό είναι σημαντικές για την ζωή ή το θάνατό σου. Καλείσαι να επιβιώσεις μέσα σε ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο ο ανθρώπινος οργανισμός τεχνικά δεν μπορεί να ανταποκριθεί. Προβλήματα όπως είναι το κρύο, η διατροφή, η εξάντληση, η αφυδάτωση, έρχονται να προσθέσουν στα πολλά άλλα που ήδη υπάρχουν μέσα σε ένα αλπικό περιβάλλον όπως είναι τα crevasses, οι χιονοστιβάδες, τα ατυχήματα, οι πτώσεις βράχων, η ζώνη θανάτου, κτλ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ασθένεια του υψομέτρου και όλα εκείνα τα συμπτώματα τα οποία χρειάζεται να γνωρίζεις ώστε να μπορείς την κατάλληλη στιγμή να παίρνεις τις ανάλογες αποφάσεις. Πάντα υπάρχουν δυσκολίες, αλλά εναπόκειται σε σένα να αφήσεις αυτές να κρίνουν την τελική αποτυχία ή επιτυχία σου. Χρειάζεται να έχεις τα σωστά κίνητρα.
Νιώθεις ότι σε αυτήν την εμπειρία ξεπέρασες τον εαυτό σου;
Τον εαυτό σου δεν τον ξεπερνάς ποτέ. Τα όρια σου μπορείς και χρειάζεται να τα υπερβαίνεις ξανά και ξανά. Είναι μια διαδικασία περισσότερο εσωτερική που γίνεται, δεν είναι μόνο σωματική. Είναι στο μυαλό, στην ψυχή σου.
Τελικά ποιο είναι το πιο σημαντικό, η κορυφή ή η διαδικασία;
Αυτό που λένε στην ορειβασία είναι ότι η κορυφή είναι το bonus, πρέπει να είναι το bonus. Πιστεύω ότι αυτό δεν είναι αρκετό. Είναι ωραίο το ταξίδι, έχεις πάρα πολλά να κερδίσεις μέσα από το ταξίδι και, εντάξει, η αποτυχία σου να φτάσεις στην κορυφή είναι μια μεγάλη πιθανότητα, διότι είναι βουνό, είναι πολλοί οι παράγοντες που πρέπει να συνυπάρξουν για να τα καταφέρεις, δεν εξαρτάται μόνο από εσένα, εξαρτάται από το ίδιο το βουνό, από τις καιρικές συνθήκες, τα πάντα. Όμως θέλεις την κορυφή διότι η κορυφή έχει μια σοφία που δεν μπορείς να την βρεις πουθενά αλλού, μόνο στην κορυφή. Μόνο εκεί πάνω θα συνειδητοποιήσεις κάποια πράγματα, και για τον εαυτό σου, αλλά σίγουρα και σε βάθος χρόνου τί θέλεις στην ζωή σου, τί θέλεις να αλλάξει στην καθημερινότητά σου επιστρέφοντας.
Και τώρα νιώθεις μια πληρότητα, με κάποιο τρόπο;
Δεν μπορώ να πω ότι νιώθω μια πληρότητα. Ήμουνα αρκετά συγκροτημένο άτομο, πρέπει να είσαι συγκροτημένο άτομο για να επιχειρήσεις το Έβερεστ ή κάτι παρόμοιο. Είναι σημαντικό αυτό, για να καταφέρεις να επιστρέψεις πίσω ασφαλής. Την πληρότητα, όσον αφορά τα μηνύματα που πήρα από το βουνό, ναι την νιώθω, νιώθω ότι πήρα σοβαρά μηνύματα από το βουνό, μηνύματα που μπορώ να τα μοιραστώ με τους δικούς μου ανθρώπους ή με οποιονδήποτε θα ήθελε να ακούσει. Με αυτή τη σημασία ναι, νιώθω μια πληρότητα.
Ποια προετοιμασία χρειάστηκε για αυτό το εγχείρημα;
Επίπονη και εντατική προετοιμασία διάρκειας 18 μηνών με τον προπονητή μου τον Κύπρο Νικολάου, εργοφυσιολόγο, με στόχο να κτίσουμε ένα γερό σώμα το οποίο δεν θα κατέρρεε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Και τα καταφέραμε, αφού ένιωθα δυνατός πάνω εκεί στο βουνό. Αλλά να πω εδώ ότι η προετοιμασία η σωματική είναι το 20%, το άλλο 80% είναι το μυαλό, η ψυχή, το πόσο θέλεις πραγματικά να είσαι εκεί πάνω. Και το πόσο το διασκεδάζεις τελικά. Δηλαδή μέσα σε όλες αυτές τις κακουχίες πρέπει να βρίσκεις τον τρόπο να το διασκεδάζεις και να ευγνωμονείς για την κάθε στιγμή που έζησες πάνω στις κορυφογραμμές του.
Είχες κάποιο ερέθισμα για να αποφασίσεις να ανεβείς στο Έβερεστ;
Όταν κάποτε το 2004 είχα βγει από μια κατάδυση είχα βρει ένα περιοδικό μπροστά μου που στο εξώφυλλο του έγραφε: ”Would you climb this for charity?” με τη φωτογραφία του Έβερεστ. Τότε το πήρα και το φύλαξα σε ένα κουτί. Αυτό το περιοδικό το βρήκα καθώς συγύριζα 4 μήνες μετά την επιστροφή μου από το Μεγάλο Βουνό. Οπότε η απόφασή μου για το Έβερεστ πάρθηκε μάλλον σε ανύποπτο χρόνο, δεν μπορώ να προσδιορίσω καν τη στιγμή.
Αν σου ζητούσαν να παρομοιάσεις τη διαδικασία να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση εδώ στην Κύπρο με την ανάβαση στο Έβερεστ τι θα είχες να πεις;
Όταν ξεκίνησα να μελετώ το βουνό, κατάλαβα ότι είχα μια μοναδική ευκαιρία να δώσω ένα δυνατό μήνυμα, ότι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ονειρεύονται με τα μάτια ανοικτά και να παλεύουν για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Το είχα πει ότι το 2012 θα ήταν η χρονιά μου ό,τι και να συνέβαινε. Και υπήρξα συνεπής ώστε να το κάνω. Αυτό είναι το μήνυμά μου, ότι πρέπει να ζεις τα όνειρά σου έστω και αν κάποτε χρειαστεί να βαδίσεις μόνος προς αυτήν την κατεύθυνση. Μην περιμένεις ότι πάντοτε θα υπάρχουν άτομα δίπλα σου για να σε βοηθήσουν. Πρώτα εσύ πρέπει να πιστέψεις αυτό που κάνεις και τότε όλα θα συνωμοτήσουν υπέρ σου.
Για το περιβάλλον ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις;
Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να αναγνωρίσουμε στη φύση την ανωτερότητά της. Πρέπει να καταλάβουμε επιτέλους ότι ανήκουμε στη βάση της πυραμίδας. Οφείλουμε σεβασμό, αφού η επιβίωσή μας σαν ανθρωπότητα θα εξαρτηθεί από τη συμπεριφορά μας προς το περιβάλλον.
Τώρα ποιος είναι ο επόμενος στόχος;
Ο στόχος μου είναι να υπερβαίνω τα όριά μου καθημερινά. Τώρα αν υπάρχει κάτι μεγάλο, ναι υπάρχει, είναι θέμα χρόνου. Ήδη δουλεύω πάνω σε κάτι, αλλά είμαι ακόμα στη μελέτη. Οπότε δεν είμαι έτοιμος να αναφερθώ σε κάτι συγκεκριμένο.
__________________________________________________________________________
Ποιος είναι
Ο Γιώργος γεννήθηκε στην Αμμόχωστο το 1973 και από τότε ζει και εργάζεται στην Λάρνακα. Από μικρός έδειχνε μια ιδιαίτερη αδυναμία στον αθλητισμό και ιδιαίτερα σε οτιδήποτε περιείχε το στοιχείο της περιπέτειας και του ανταγωνισμού. Το 1991 κατατάγεται στις ειδικές δυνάμεις όπου υπηρετεί από την θέση του επιλοχία. Ακολούθως, συνεχίζει τις σπουδές του στην Κύπρο και σύντομα προσλαμβάνεται σε ιδιωτική εταιρεία παροχής χρηματοοικονομικών υπηρεσιών.
Το πάθος του για περιπέτεια δεν σβήνει αλλά συνεχώς φροντίζει να εμπλουτίζει τις γνώσεις του και να βιώνει νέες εμπειρίες που τον αναπτύσσουν σε προσωπικό επίπεδο όπως είναι το αλεξίπτωτο, οι καταδύσεις, το yoga, κλπ.
Στα 30 του χρόνια είχε ήδη ζήσει αρκετά αλλά ένοιωθε ότι κάτι έλειπε από την ζωή του. Μέχρι την στιγμή εκείνη που ανακάλυψε ότι στην Κύπρο υπάρχει Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αγωνιστικής Αναρρίχησης. Με την συμμετοχή του σε ένα σεμινάριο αναρρίχησης θυμήθηκε όλα εκείνα τα απογεύματα που καθόταν και θαύμαζε τις βουνοκορφές του Μαχαιρά και του Σταυροβουνιού.
Επιθυμία του ήταν πάντα να μπορεί να ανεβαίνει εκεί πάνω ψηλά και να προσπαθεί να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια ενός αετού. Τελικά τίποτε στη ζωή δεν είναι τυχαίο.
Οδοιπορικό και σημαντικά γεγονότα
● 2004-2006 : σεμινάριο αναρρίχησης στην Κύπρο. Αναρριχητικές διαδρομές στην Κύπρο και στην Ελλάδα διαφόρων βαθμών δυσκολίας. Σεμινάριο διάνοιξης αναρριχητικών διαδρομών από τον Έλληνα εκπαιδευτή Άρη Θεοδωρόπουλο.
● Ορειβατική εμπειρία σε μεγάλο υψόμετρο.
2007 : Καύκασος, Ρωσία. Tεχνικής δυσκολίας κορυφές: MtViatau (3820μ) MtGumachi
(3805μ),MtTrapezium (3740μ) και MtElbrus (5642μ) , υψηλότερου βουνού στην Ευρώπη.
2009: Άνδεις, Αργεντινή. MtCerroAconcagua (6967μ), υψηλότερο βουνό της Αμερικής και του δυτικού ημισφαιρίου.
2010: ΝέαΖηλανδία, Aoraki/ MtCookNationalPark.AdvanceAlpinecourseκαιαναρρίχηση σε τεχνικήςδυσκολίαςκορυφέςHochstetterDome (2810μ) MtGreen (2847μ) κ.ά.
Σεμινάριο παραδοσιακής αναρρίχησης στην Κύπρο κατά την διάρκεια του οποίου αντιλαμβάνεται ότι αυτό που τον συναρπάζει είναι τα ψηλά τεχνικά βουνά όπου καλείσαι να επιλύεις προβλήματα σε μηδενικούς χρόνους και να αποφασίζεις εσύ για την ίδια σου την ζωή.
2011: Ελλάδα. Χειμερινή αναρρίχηση του βουνού Ολύμπου. Chamonix, Γαλλικές Άλπεις, MtMontBlanc(4810μ), υψηλότερο βουνό στην Δυτική Ευρώπη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Solo αναρρίχηση μέτριας δυσκολίας κορυφές PetitVerte(3512μ), PointeLachenal (3613μ),κ.ά.
● Ο Νοέμβριος του 2011 τον βρίσκει στην Βολιβία για αναρρίχηση κορυφών σε υψόμετρο γύρω στα 6100μ.