Ξανά μανά, ξανά χρυσόψαρα, ξανά το 2019!

Του Kyriakos Andreou
Πλησιάζουν-πάλι- γιορτινές μέρες και δεν θέλω να φανώ και πάλι κακός. Μα δεν μπορείς να μη συλλογιστείς πως μαζί με τις γιορτές κλείνει ακόμη ένας χρόνος. Ένας χρόνος ψεμάτων, πολλών ανυλοποίητων “θα” και κροκοδείλιων δακρύων. Από όλους τους πολιτικούς και αξιωματούχους. Θυμάστε πόσα μας απασχόλησαν ως κοινωνία μέσα στο 2019; Πόσα λεπτά στα δελτία ειδήσεων και πόσες ατέλειωτες συζητήσεις έγιναν σε κανάλια από υπουργούς, κομματάρχες, βουλευτές κ.λπ. κ.λπ.; Πόσοι θα ενέκυπταν στα προβλήματά μας; Για πόσα σκάνδαλα το μαχαίρι θα έμπαινε στο κόκκαλο; Για εκατοντάδες, σας απαντώ. Αλλά, έλα που όλοι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου ή -κατά κάποιους- μνήμη κοντή; Μάθαμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε από το facebook και το twitter. Και νιώθουμε ότι επιτελέσαμε το καθήκον μας. Πολιτογραφήσεις, παράνομες παρακολουθήσεις, πτήσεις με ιδιωτικά τζετ… Γράφουμε 2-3 αράδες στο διαδίκτυο και την επόμενη μέρα κάτι άλλο τραβά την προσοχή μας. Κόντρες για ΓεΣΥ, κατοχύρωση χαλλουμιού στο περίμενε, συνομιλίες για Κυπριακό, κράτος προνοίας απόν. Για όλα είχαμε κάτι να πούμε. Διότι κάποιος είπε κάτι και εκείνο το ρημάδι το facebook λες και σε εξαναγκάζει να πεις κι εσύ. Κανονική πλύση εγκεφάλου. Όλα τα πιο πάνω βολεύουν τους γενικώς βολεμένους. Αυτούς που τρώνε με χρυσά κουτάλια και γελούν στην πλάτη μας. Ούτε κρύος ιδρώτας δεν τους λούζει όπως παλιά μετά από κάποιο σκάνδαλο. Πίνουν, τρώνε και γελούν. “Άησ’ τους ρε, θα εκτονωθούν και θα το ξεχάσουν σε μια μέρα”, χαριεντίζονται μεταξύ τους απεκδυόμενοι και εκείνη την τσίπα που κάποτε είχαν. Κάπως έτσι τα ρυθμίζουν όλα. Και εσύ, καημένε, συντάσσεις λογύδρια… Πού μας κατάντησαν. Θκυο πάτσους θέλουμεν ούλλοι να φέρουμεν τον νουν μας. Και μετά να ανασυνταχθούμε. Μα, θα μπορέσουμε ή θα μείνουμε στην επανάσταση του καναπέ; Όσο ο Ακάμας θα καίγεται για την ανάπτυξη, όσο θα συνεχίσουν οι άτακτες αναπτύξεις, όσο θα μας πνίγουν οι πύργοι και τα λύματα στη θάλασσα, όσο οι κλιματικές αλλαγές θα μας μαστίζουν, όσο θα θάβουμε μωρά επειδή ουδείς τα άκουσε, ουδείς ασχολήθηκε, ουδείς συγκινήθηκε. Ό,τι πάθουμε, που λέτε, έν’ χάκκιν μας. Καλές γιορτές λοιπόν.