Γράφει η Δέσποινα Δημότση
Στην κυριολεξία όταν μιλάμε για την «επιστροφή στις ρίζες μας» εννοούμε την επιστροφή μας στην μητέρα φύση και σε ό,τι αυτή μας παρέχει απλόχερα και χωρίς κανένα κόστος. Κάποιοι άνθρωποι έχουν αποφασίσει να ζήσουν απλά, απομακρυσμένοι από τα φώτα της πόλης και την γεμάτη άγχος και στρες ζωή. Κάποιος από αυτούς όμως κατάφερε με μία μοναδική καινοτομία να δουλέψει και να συνεργαστεί ακόμη και με επιχειρήσεις στο εξωτερικό πουλώντας απλά κάποια προϊόντα της…. μητέρας φύσης.
Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος είναι ένα λαμπρό παράδειγμα ανθρώπου που κατάφερε να ζήσει με μικρό κόστος ζωής και να «στήσει» και μία ολόκληρη επιχείρηση γύρω από τη συλλογή χόρτων. Μία απίστευτη ιστορία που σπανίζει. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου Πειραιώς με μάστερ σε logistics και management τα παράτησε όλα και αποφάσισε να ζήσει στη φύση. «Απλώς είδα ότι η ζωή στην Αγγλία δεν μου άρεσε καθόλου, δεν μου άρεσε το ”χρηματοκεντρικό” της. Γυρνώντας μετά στην Ελλάδα ασχολήθηκα με κάποιες άλλες δουλειές. Εργάστηκα σε ένα περιοδικό με μοτοσυκλέτες και στην επιχείρηση του πατέρα μου, που έχει βιοτεχνία νυχτικών – είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών, έχουν μείνει μόνο τρεις στην Ελλάδα που φτιάχνουν ακόμα. Είπα σε κάποια φάση ”κάτι δεν πάει καλά με αυτήν τη ζωή, πρέπει να σηκωθώ να φύγω”. Πήρα τα windsurfing μου, τα φόρτωσα στο αμάξι κι έφυγα, πολύ απλά. Όταν έφυγα από την Αθήνα, δεν σκέφτηκα τι δουλειά θα έκανα. Το ερώτημα στη ζωή σου δεν είναι τι δουλειά θα κάνεις αλλά τι ζωή θες να ζήσεις. Ήθελα να ζήσω με τον τρόπο που ήθελα εγώ. Το επαγγελματικό ήταν το τελευταίο που σκέφτηκα. Είχα μόνο 40 ευρώ μαζί μου, γι’ αυτό και όταν πήγα εκεί έκανα ένα προσωπικό πρότζεκτ κι έζησα τρεις μήνες χωρίς λεφτά. Σταμάτησα να έχω κινητό, δεν είχα Ίντερνετ, σταμάτησα να χρησιμοποιώ το αυτοκίνητό μου – μετακινούμουν με ποδήλατο ή με τα πόδια- μάζευα την τροφή μου, είχα αγοράσει σιτάρι κι έφτιαχνα ψωμί, κι έτσι πέρασα τρεις μήνες τσαμπέ. Άρχισα να μαθαίνω διάφορα για τα χόρτα και αποφάσισα αυτό να το κάνω δουλειά. Άρχισα να διαδίδω την ιδέα μου αλλά στην αρχή δεν πέτυχε, γιατί το πρότζεκτ στην αρχή τούς φαινόταν πολύ ακριβό. Έτσι, χτύπησα την πόρτα του εστιατορίου MILOS, όπου οι άνθρωποι έχουν μια τελείως διαφορετική λογική, και μου είπαν ”εντάξει, φίλε, δουλεύεις για μας”. Ξεκίνησα να μαζεύω χόρτα μόνο γι’ αυτούς, για πάρα πολύ καιρό. Μετά, συνεργάστηκαν και κάποιοι άλλοι άνθρωποι και αυτό το έκανα δουλειά». Έτσι, ο Σωτήρης άρχισε να καλλιεργεί και τα δικά του λαχανικά. «Τα πάντα. Ό,τι είναι της εποχής», λέει. «Τώρα το καλοκαίρι θα βάλουμε ντομάτες, κολοκύθια, μελιτζάνες. Τον χειμώνα μαρούλια, μπρόκολα, κουνουπίδια».
Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος κατάφερε να «στήσει» και μία ολόκληρη επιχείρηση γύρω από τη συλλογή χόρτων.
Όλα αυτά τα απίστευτα και εντυπωσιακά που διηγείται γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντα όσο περνάει η ώρα, γιατί, εκτός από την επιτυχία της Ελλάδας, σύντομα ήρθε και η στιγμή του εξωτερικού. Έκλεινε τα ραντεβού του τηλεφωνικώς μέχρι που στη Γαλλία κατάφερε να συνεργαστεί με έναν από τους καλύτερους σεφ, ο οποίος πίστεψε σε αυτόν.
Μία πολύ δύσκολη απόφαση, η οποία όμως «κρύβει» μέσα της το πραγματικό νόημα της ζωής, ιδίως για όλους εμάς που αναρωτιόμαστε συχνά – πυκνά γιατί δεν έχουμε καλή ποιότητα ζωής και τί φταίει γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή…. δεν είναι πράγματα. Και τα ανεκτίμητα είναι όσα πιστεύουμε ότι έχουμε ως δεδομένα. Ο αέρας δεν αγοράζεται, τον έχουμε ανεξάντλητα και φυσικά αυτό δεν το έχουμε καν σκεφτεί ποτέ αλλά είναι ανεκτίμητος εφόσον χωρίς αέρα δεν ζούμε! Το ίδιο ο ήλιος, η θάλασσα κτλ και γενικότερα ό,τι απαρτίζει την μητέρα φύση. Μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε λίγο για το ποια ζωή αξίζουμε να ζούμε;
Πηγή : www.radiki.com από συνέντευξη στην LIFO