Του Κυριάκου Ανδρέου
Διαβάζω από ημεδαπά ΜΜΕ. Αυστηρό μήνυμα στην Άγκυρα στέλνει ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Αντόνιο Ταγιάνι αναφορικά με την τουρκική προκλητικότητα στην κυπριακή ΑΟΖ. Μην βιάζεστε. Τηλεφωνική επικοινωνία με τον Νίκο Αναστασιάδη είχε μετά βεβαίως από πρωτοβουλία του δικού μας. Τα άλλα τα αυστηρά τα μοιράστηκε, μέσω ανάρτησής του στο twitter. Εκεί βρε κάλεσε την Τουρκία «να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο και να αποφύγει εμπλοκή της σε επικίνδυνες προκλήσεις στα χωρικά ύδατα της Κύπρου». Εκεί σημείωσε ότι «η Τουρκία θα πρέπει να δεσμευτεί σε σχέσεις καλής γειτονίας, ξεκινώντας με άμεση αποκλιμάκωση στην περιοχή». Αλλού διαβάσαμε για χαστούκι του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ στην Τουρκία. Πάλι μην βιάζεστε. Το χαστούκι ήταν και πάλι διαδικτυακό μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Στο Twitter είναι που κάλεσε την Τουρκία να αποφύγει απειλές ή ενέργειες κατά οποιουδήποτε κράτους μέλους της ΕΕ. «Μετά το τηλεφώνημά μου με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη απόψε καλώ την Τουρκία να αποφύγει απειλές ή ενέργειες κατά οποιουδήποτε μέλους της ΕΕ και αντ’ αυτού να δεσμευθεί σε σχέσεις καλής γειτονίας, ειρηνική διευθέτηση διαφορών και σεβασμό στην εδαφική κυριαρχία». Μα εν διπλωματία τούτη σιόρ; Να τιτιβίζουν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι μετά που τους πιάνει ο Αναστασιάδης και να νομίζουμε πως μας κάνουν και χάρη; Καρτερά το Twitter o Ερντογάν για να κλάσει, με το συμπάθιο, μέντες; Όταν όλη η Ευρώπη τον προσκυνά για να μην την βυθίσει με πρόσφυγες και μετανάστες; Επειδή ο Ταγιάνι και ο Τουσκ (οι συνεργάτες τους καλύτερα) έγραψαν 200-300 χαρακτήρες στο Twitter; Που να ήξεραν οι οραματιστές της Ενωμένης Ευρώπης το 1993 ότι εν έτει 2018 η Ένωση θα ήταν διαδικτυακή ένωση παραινέσεων. Πολεμοχαρείς δεν είμαστε. Την Ειρήνη ευαγγελιζόμαστε, διερωτόμαστε ωστόσο αν έτσι η ΕΕ προστατεύει τα μέλη της. Αν με τιτβίσματα τα οποία σχολιάζουν από κάτω η Σάρα και η Μάρα προσδίδει σοβαρότητα στους θεσμούς της. Μια φούχτα άνθρωποι είμαστε. Περιμένουμε από κάποιον να μας προστατέψει. Η ΕΕ ήταν η αγκαλιά στην οποία προσφύγαμε με ελπίδα. Φευ! Ένα χρυσοπράσινο φύλο είμαστε που τα συμφέροντα των άλλων, οικονομικά και άλλα μια το παίρνουν από εδώ μια από εκεί. Και τα χειρότερα έπονται. Μια χώρα που στηρίζεται στον τουρισμό και που τα τελευταία χρόνια έχει ανακάμψει εν πολλοίς λόγω προβλημάτων σε άλλες γειτονικές χώρες που έστρεψαν προς ημάς τους τουρίστες ήρθε η ώρα να πληρώσει την αφέλειά της. Απαιτούμε από σύσσωμη την πολιτική ηγεσία του τόπου να αφήσει τα μικροκομματικά της και από κοινού να βρει τις διπλωματικές οδούς που θα μας απεγκλωβίσουν από αυτή την επικίνδυνη κατάσταση. Το δυστύχημα για μας δεν είναι που η Τουρκία είναι υπερδύναμη στρατιωτικά αλλά που είναι και διάβολος στη διπλωματία. Η διπλωματία δεν απαιτεί πλήθη, μυαλό απαιτεί αλλά φευ. Αυτό εξαντλείται μόνο για προεκλογικές ραδιουργίες… Προσοχή, ψυχραιμία και βάλτε επιτέλους μυαλό. Η ιστορία δυστυχώς, αν και διδάσκεται, επαναλαμβάνεται.
Leave a Reply